Wonen in een grote stad heeft zo z’n voor- en nadelen.
Zo kun je het wel eens treffen dat je gewoon rustig door de stad loopt, en plots een menigte mensen zich ziet verzamelen om hun mening te verkondigen.
Het moet ongeveer een half jaar geleden zijn geweest, toen ik voor het eerst met zulke protesten in aanraking kwam.
Er stonden een aantal studenten luid te schreeuwen, dus ik besloot maar eens te vragen wat er was.
Iets met het aanscherpen van abortus regelgeving ofzo, ze waren het er in ieder geval niet mee eens.
“Mijn lichaam, mijn keuze. En dit is tegen onze grondwet, het allerbelangrijkste wat er is in dit land is de grondwet!”, werd mij verzekerd.
“Prima, mijn zegen heb je”, had ik toen gezegd, waarna ik maar besloot huiswaarts te keren.
Een half jaar later was het weer zover.
Weer liep ik nietsvermoedend door de stad, tot ik op een gegeven moment hetzelfde groepje zag staan, wapperend met EU vlaggen.
“Hey, ik ken jullie nog. Waarom staan jullie hier? “, vroeg ik.
“De regering heeft onze grondwet boven die van de EU geplaatst, het is een schande!”, werd mij verzekerd.
“Maar de Poolse grondwet was toch het allerbelangrijkste?”, vroeg ik nu.
“Nee, je snapt het niet. Deze keer ligt het anders.”, werd mij verzekerd.
Ik besloot mijn schouders maar op te halen.
Nu begon er een andere van het groepje iets te roepen over ‘antivaxxers’, en over hoe egoïstisch mensen die geen prik nemen wel niet zouden zijn.
“Maar het was toch mijn lichaam, mijn keuze?” vroeg ik nu.
“Nee je snapt het niet. Deze keer ligt het anders.” werd mij op het hart gedrukt.
Ik mag dan wel al een paar jaar hier zijn, voordat ik de politieke situatie begrijp, zijn we vast al jaren verder.
