Ik zit samen met mijn mede-appartementencomplexbewoners, in een facebook groep.
Dat is heel handig, want je kunt alle noodzakelijke informatie met elkaar delen.
Maar deze week schudde het voor mij, het begin van het EK door elkaar.
Ik kon me namelijk niet op de wedstrijden concentreren na die ene poll, de hele buurt stond op z’n kop.
Stemmen was, zo te zien, heel belangrijk.
“Van hoe laat tot hoe laat willen jullie de fontein op de binnenplaats laten sproeien?”
In het begin zag ik er geen kwaad in, totdat ik een van mijn buren tegenkwam bij de supermarkt.
“Heb jij al gestemd?”
“Waarvoor?”
“De fontein natuurlijk, laten we maar gauw zorgen dat ie zoveel mogelijk uit staat, ik moet de hele dag door plassen van al dat spetterende water!”
Ik besloot instemmend te knikken met een geveinsde, serieuze blik.
“Ja, tis wa.”
Vervolgens zag ik de overbuurvrouw met haar kinderwagen de bakker uit lopen.
“Weertje hè!” riep ik.
“Jazeker, en wat zou het heerlijk zijn als we de hele dag lekker bij de fontein kunnen zitten. Heb je al gestemd trouwens?”
Ietwat ongemakkelijk vanwege de tegenstrijdigheid, knikte ik maar weer.
Nu liep ik naar huis, bij de bewuste fontein zag ik al een groepje zitten, wuivend richting mij.
Ik deed alsof ik ze niet zag.
Ik kon geen water meer zien, en besloot nu toch écht de tv aan te zetten en me te focussen op het EK.
Portugal had gewonnen, Ronaldo maakte zich klaar om te spreken.
Op het puntje van mijn stoel, begon zelfs hij “water” naar me te roepen.
Tot overmaat van ramp, moest ik ook nog een paar nieuwe sleutels bij de buurtvereniging ophalen die avond.
Wederom vermeed ik dezelfde groep als de plaag.
Eenmaal de sleutels in mijn handen, begon de zoveelste buurvrouw weer tegen mij.
“Leuk hè, die fontein?”
Nu zat het me tot ‘hier’.
Fontein? Een bron ellende zul je bedoelen!
Vanaf nu, ben ik een niet-stemmer.
