Heel Polen was afgelopen week in de ban van het record van Lewandowski, maar ook van de loterij voor gevaccineerden, want iedereen die een prik heeft gehad maakt sinds kort kans op grote prijzen.
Bij mij daarentegen, speelde maar één gedachte.
“Die moet ik hebben.”
Dat was het allereerste wat mij te binnen schoot, toen ik een nieuwe, prachtige reclame op de televisie voorbij zag komen.
Ik had me nog maar net laten vaccineren in Polen, maar besloot hiervoor halsoverkop naar Nederland te rijden.
Nu maar hopen dat ik geen last van bijwerkingen krijg onderweg.
Gelukkig viel dat mee.
“Wat zullen ze jaloers zijn.” fluisterde ik enthousiast tegen mezelf, terwijl ik Dresden voorbij reed.
Ik kon nergens anders meer aan denken, na het oversteken van de Nederlandse grens begon ik mezelf al in te beelden, lopend door Krakau, alle ogen gericht op mijn nieuwe aanwinst.
“Naar links…. Naar rechts….” klonk het nu uit mijn speakers.
Onze lokale supermarkt kwam nu langzaamaan in zicht, zouden ze al uitverkocht zijn?
Gehaast parkeerde ik mijn auto op de dichtstbijzijnde parkeerplek, om me vervolgens direct te melden bij de servicebalie.
Met een verraste blik keken de medewerkers me aan terwijl ik, na al dat gehaast, weer op adem kwam.
“Zijn er nog capes?” vroeg ik, nog half buiten adem.
Nu kreeg ik een kaartje in mijn hand geduwd.
“Als u tien zegels gespaard heeft, kunt u, na bijbetaling van €4,99, een cape meekrijgen.”
Nu was ik geheel van mijn apropos.
“Hoe kom ik aan die zegels?” vroeg ik verward.
“Bij elke €10 aan boodschappen krijgt u een zegel.” lachten ze.
De rekensom begon te draaien in mijn hoofd, €104,99 voor deze cape, dat is toch wel zeker 500 Poolse złoty, dat is niet bepaald goedkoop.
Ik bedankte de medewerkers vriendelijk en besloot een kopje koffie te gaan drinken bij de Boshut.
Terwijl ik deze moeilijke keuze daar vervolgens aan het overpeinzen was, ging mijn telefoon. De minister van volksgezondheid van Polen.
“Gefeliciteerd, iedere tweeduizendste deelnemer aan de vaccinatieloterij wint 500 Poolse złoty, en u bent één van de winnaars! We maken het bedrag meteen naar u over.”
“Super bedankt! Dat is precies wat ik nodig heb!” antwoordde ik.
Meteen ging ik terug naar de supermarkt, laadde voor 100 euro aan worstenbroodjes, curry, satésaus, hagelslag, drop en stroopwafels in, en betaalde nog eens 5 euro extra om uiteindelijk die prachtige cape in mijn handen geduwd te krijgen.
Voldaner dan ooit deed ik mijn oranje cape om, en reed ik juichend terug naar Polen.
