“Beide teams krijgen een medaille.”
Verbaasd keek ik om richting de middenstip van het voetbalveldje ergens in een park aan de rand van de stad.
Ik zag wat ouders op de tribune zitten, dus ik besloot erbij te gaan zitten om te weten te komen waar het over ging.
Nu ving ik de gesprekken op van de ouders.
“Het is maar goed dat ze allemaal een medaille krijgen, zo wordt onze jongen niet geconfronteerd met de slechte emoties die verliezen teweeg brengt.”
“Inderdaad.”
Nu zag ik de twee teams in een rijtje staan voor de man met de microfoon op de middenstip, die een grote berg medailles uitdeelde vanuit een kartonnen doos, voor de winnaars én voor de verliezers.
Een vreemd schouwspel, ik besloot maar terug te gaan richting huis.
De olympische spelen waren begonnen, wie weet zouden we wel wat gaan winnen.
Het zat in het begin niet mee, tot we uit het niets het Nederlands recordaantal medailles op één dag behaalden.
De stijgende lijn was ingezet, de spelen waren los.
Nu waren alle ogen gericht op het turnen, de ster van de show was een Amerikaanse turnster genaamd ‘Simone Biles’, meervoudig winnaar en kapitein van het ‘Team USA’ die zichzelf vol zelfvertrouwen al eens had benoemd tot ‘Beste Aller Tijden’.
“Dat gaat vast een spektakel worden.” dacht ik bij mezelf.
Maar tot mijn schrik maakte ze meteen al een flinke fout.
Je kon aan haar blik zien dat ze het niet had verwacht, zeker niet op dit toneel.
Nu zat ik op het puntje van mijn stoel, ik was er zeker van dat deze vrouw op zou staan en zich zou herpakken, om vervolgens haar team naar de overwinning te begeleiden.
Maar dat gebeurde niet.
Ze stopte meteen, en zag haar team het vervolgens afleggen tegen de Russen.
Tegen de Russen, extra pijnlijk natuurlijk.
Vol belangstelling wachtte ik op haar persverklaring. Misschien had ze wel een ernstige blessure opgelopen ofzo.
Maar dat was het niet.
Ze kon de mentale druk niet aan, het voelde voor haar alsof de druk van de wereld op haar schouders lag.
Een eventueel verlies, falen op deze spelen, dat zou katastrofale emoties voor haar teweeg hebben gebracht.
Daarom was stoppen op dat moment de beste optie.
Zelf leek ze nog even te twijfelen hoe dit had kunnen gebeuren, maar ik wist het allang.
“Dit was nooit gebeurd, als iedereen een medaille zou krijgen.”
