“Gelukkig hebben we die Orban even laten zien wie hier moreel superieur is.”
Dat is het laatste wat ik dacht toen ik het laatste fluitsignaal hoorde, en dat is ook alles wat ik over de wedstrijd zal melden.
Alles is hierover namelijk al gezegd deze week.
Graag zou ik daarentegen een positief geluid willen bieden aan eenieder die deze column leest.
Wees blij dat je in een vrij land als Nederland leeft.
De afgelopen week zijn we gezamenlijk met onze neus op de feiten gedrukt.
Alle andere landen zijn namelijk stout, en niet zo’n beetje ook.
Heel west Europa stond op z’n kop, het was namelijk wéér raak met Hongarije.
Dit keer ging het zo ver dat zelfs onze premier heeft bekendgemaakt, dat ze maar beter op kunnen pleuren.
En als hij het zegt kun je maar beter luisteren, een meer integere man zul je niet snel treffen.
Afijn, ik hoef natuurlijk niet eens uit te wijden over de inhoud van die Hongaarse wet.
Aangezien ik me niet kan voorstellen dat een volk dat zo verontwaardigd is, zichzelf niet eens zou hebben verdiept in de inhoud.
En dan hadden we nog onze grote vijand Kim, ook wel ‘rocket-man’ genaamd.
Kim was een aantal kilo’s afgevallen, en dat moest volgens de staatspropaganda wel betekenen dat ook hij, net als het volk, lijdt onder het zware voedseltekort dat het land kent.
Gesterkt werd ik in mijn voorkeur voor Nederland, en haar onafhankelijke pers, toen ik interviews zag met de Noord-Koreaanse bevolking.
Ze werden op camera gemaand tot tranen aan toe ontroerd te zijn vanwege het gewichtsverlies van hun grote leider.
“Há, wat een losers, wat moet het verschrikkelijk zijn om in een land te leven waar de regering bepaald wat je moet doen, en waar geen persvrijheid is. “
Dat zei ik tegen mezelf, terwijl ik de documentaire van Sigrid Kaag aanzette.