Wedstrijd 1
“Luister jongen, je moet één ding weten over het Poolse elftal. ”
“Wat dan?” vroeg ik, met een timide blik aan de man aan de bar.
“Wij spelen altijd drie wedstrijden.” zei de man.
“We hebben toch best wel kans om in ieder geva… ”
“Nee!” onderbrak hij.
“Drie wedstrijden,
De aanvangswedstrijd
De alles-of-niets wedstrijd
Én, de wedstrijd om de eer.”
Ik bestelde snel nog een biertje voordat de tweede helft zou beginnen, vol zelfvertrouwen was ik, dat we die Slowaken nog wel te grazen zouden nemen in de tweede helft.
De scheidsrechter floot nu, de tweede helft begon. De eerste de beste aanval resulteerde in een doelpunt, de hele kroeg werd wild, behalve die ene man waarmee ik zojuist had gesproken.
Ik liep naar hem toe, “zie je wel?!”, zei ik met een grijns.
Hij haalde zijn schouders op, en herhaalde zijn woorden.
“Drie wedstrijden, jongen.”
70 minuten inmiddels verstreken, we stonden met tien man, hoekschop.
“Daar gaan we.” zei de man wijsneuzerig.
En ja hoor, boem, 1-2.
De man dronk zijn laatste beetje bier op, klopte me op mijn schouder, en zei:
Onthoud, de volgende wedstrijd, alles of niets.
Wedstrijd 2
De volgende wedstrijd was de kroeg bomvol, maar de man was nergens te bekennen.
Vandaag moest er een resultaat behaald worden tegen Spanje, maar ik weigerde het alles-of-niets te noemen.
“Een puntje is ook goed” zeiden we tegen elkaar na afloop.
“Er had zelfs meer in gezeten, we hebben niet voor niets de beste spits van de wereld voorin staan!” we waren het allemaal met elkaar eens.
Die Zweden, die lusten wij rauw.
Wedstrijd 3
De dagen in aanloop naar die bewuste wedstrijd waren gevuld met spanning, de wit-rode sokken van de Lidl waren niet aan te slepen. Nu ging het gebeuren, de wit-roden, onder leiding van Robert Lewandowski, zouden aan Europa gaan laten zien dat ze het waard zijn de volgende ronde te bereiken.
De zenuwen trilden door mijn lichaam, de wedstrijd zou elk moment gaan beginnen, ik bestelde een shotje wodka bij de bar.
“Wellicht dat dit helpt tegen de zenuwen.” lachte ik naar de serveerster.
Terwijl ik naar mijn tafeltje liep, werd er gefloten voor het begin van de wedstrijd.
Zweden was in de aanval, half mijn zicht gericht op de wedstrijd, half op het in balans houden van mijn drinken, baande ik me een weg door de menigte.
“Kom op!” riep ik terwijl ik de wodka achterover kiepte, en net voordat ik het glaasje terug op de tafel wilde zetten, scoorde Zweden.
1-0, en een uur daarna zelfs de 2-0.
De spanning was te snijden, “het kan nog!” praatte ik de rest moed in, terwijl Lewandowski richting de 16 meter van de Zweden sprintte en de bal vervolgens in de verre hoek krulde.
“Jaaaa, kom op!” riep ik, terwijl ik zag dat er weer leven begon te komen in een aantal mede-supporters.
De laatste tien minuten waren ingegaan, wederom kwam Lewandowski aan de bal, nam hem aan en schoof hem moeiteloos langs de keeper, 2-2!
Nu wisten we het zeker, “we gaan er nu overheen!”
Zo bleven de laatste minuten bloedstollend spannend, tot de Zweden uitbraken in allerlaatste minuut en de eindstand van 3-2 op het scorebord zetten.
De kroeg werd doodstil, en liep langzaam leeg.
Verslagen blikten we terug op de groepsfase, wat had het toch anders uit kunnen pakken…
Toen kwam er een Nederlandse toerist naar me toegelopen.
“Jammer man, er had wel wat meer in gezeten!”
Ik nam een laatste, grote slok van mijn bier, draaide me om richting hem, en zei:
“Luister jongen, je moet één ding weten over het Poolse elftal.”