“Wie was toch degene met wie ik bitterballen heb gegeten die ene dag in De Postduif te Schaijk?”
Het voorval is dan wel jaren geleden, ik herinner me het nog als de dag van gisteren.
Een prachtige vrouw met zwarte lokken en een grote landkaart in haar hand kwam die dag De Postduif binnen gelopen.
Ik weet nog dat ik iets van bekendheid in haar aanblik kon ontdekken, alsof het een dorpsgenoot betrof.
Zo een die je vaag van gezicht kent, maar waarmee je, voor wat voor reden dan ook, nog nooit écht een praatje hebt gemaakt.
“Van wie bende gij d’r ène?” vroeg ik.
De stilte die volgde was oorverdovend.
“Dat ligt gecompliceerd.” zei ze toen.
Tijdens het gesprek begon ze te spelen met een van de bierviltjes op tafel.
“Oh, da’s niet goed, zeker wat gebeurd.” zei ik geruststellend.
Wederom was daar die stilte, slechts opgevuld door het getik van het bierviltje op de houten tafel.
Ik besloot het ijs te breken.
“Wat brengt je hier in De Postduif?”
Vervolgens sprak ze de magische woorden, met dat unieke, buitenlands accent:
“Bitterballen eten.”
Jarenlang heb ik het mezelf vervolgens afgevraagd:
‘Wie was toch die exotische vrouw, die uit het niets haar intrede deed in ons dorpscafé, een gesprekje met me aanknoopte onder het genot van een bitterbal en vervolgens nét vertrok voordat de rekening kwam?’
Nooit heb ik het weten te achterhalen, tot afgelopen maandag, een willekeurige maandagavond in midden mei, niet bepaald een dag waarop men een openbaring zou verwachten.
Nietsvermoedend besloot ik de tijd te doden met de Nederlandse publieke televisie.
Een interview met de koningin, dat kijkt lekker weg zo op de avond, zou je denken.
Dat was ook zo, ware het niet dat alles veranderde toen hare majesteits ondeugende escapadas aan bod kwamen.
“In het café, even met Jan en alleman praten dus?” vroeg de interviewer.
Ze knikte instemmend, en sprak toen dezelfde woorden, met precies hetzelfde exotische accent als uit mijn herinnering:
“Bitterballen eten.”
Mijn hart ging tekeer, het zal toch niet…
Maar naarmate haar beschrijving vorm kreeg, viel alles op z’n plek, ik zag het opnieuw helemaal voor me.
De interviewer kon maar nauwelijks bevatten in wat voor verhaal hij was beland.
Maar ik wist het toen zeker, specifieker kon ze die bewuste dag niet omschrijven, ze had het overduidelijk over ons. Het was als een grote, stiekeme knipoog van de vorstin richting mij.
Een onderonsje, onopgemerkt en toch onder het toeziend oog van het gehele Nederlandse koninkrijk.
Onze Max, vanuit Argentinië, via een topfunctie bij de Deutsche Bank in New York, uiteindelijk getrouwd met een Nederlandse Prins.
Dat alles om vervolgens samen met mij bitterballen te mogen eten bij De Postduif in Schaijk.
Wat is ze toch lekker gewoon gebleven.
Mocht iemand haar nummer hebben, ik wil nog graag een tikkie sturen voor de bitterballen van toen.
